Rozdział 2

  Betowała : Aranel

Elizabeth

Kończyłam właśnie pisanie listu, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Mój wzrok od razu powędrował na zegarek stojący na szafce. Dochodziła godzina dziewiętnasta. Podałam list ptakowi i otworzyłam okno. Czarna sowa wyleciała z pomieszczenia, głośno trzepocząc skrzydłami.

Wstałam od biurka i leniwym krokiem podążyłam w stronę wyjścia. Zeszłam na dół i podbiegłam do drzwi frontowych z zamiarem otworzenia ich. W progu stał nikt inny jak moja przyjaciółka. Ubrana była w jeansową kurtkę, szarą bluzkę z krótkim rękawem, czarne spodnie i buty na obcasie w tym samym kolorze.

– Cześć – przywitała się i minęła mnie w drzwiach. Zamknęłam drzwi i poszłam w kierunku kuchni – Chcesz kawy czy herbaty, a może ...

– Daj mi coś mocniejszego – przerwała mi. Spojrzałam na nią zaskoczona. Poszłam do salonu i wyciągnęłam z barku Ognistą oraz dwie szklanki. Nalałam do każdej do połowy trunku i postawiłam na stole.

– Wszystko w porządku? – spytałam.

– Wiesz co musiałam zrobić, żeby tu przyjść? Nie? Posprzątałam swój pokój ! – Na to oświadczenie zakrztusiłam się napojem.

– O Boże to musiało być straszne! Jak ty to przeżyłaś ?! – Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

– Elisabeth, to nie jest śmieszne! – powiedziała oburzona Kassi.

– Dobra, już dobrze. Mama z panem "Wszystko Wiem Lepiej" wychodzą dziś wieczorem o dwudziestej trzydzieści na kolację z szefem tego ciołka. Nie będzie ich kilka godzin.

– W takim razie musimy się przygotować.

Przetransmutowałyśmy moje dwie stare bluzki w długie, czarne peleryny. Ubrałam na siebie czarną kurtkę ze skóry, a peleryny schowałam do torebki. Już miałyśmy wyjść, gdy usłyszałyśmy głos mojej matki.

– Dobry wieczór Kassi. Co ty tu robisz? – Obróciłam się w stronę kobiety. Myślałam, że już dawno ich nie ma w domu.

– Przyszła do mnie – odparłam zimnym tonem. Spojrzała na moją kurtkę i zwróciła się do mnie.

– Wybieracie się gdzieś? – Starała przybrać jak najmilszy ton.

– A co ciebie to interesuje? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

– Chcę wiedzieć gdzie idzie moja córka o tak późnej porze. Jestem twoją mamą i martwię się... – Ledwo się powstrzymałam, żeby nie parsknąć śmiechem na jej "szczere wyznanie". Wyszłam na zewnątrz i pociągnęłam za sobą Kass.

– Do widzenia, pani Harper. – Zdążyła się jeszcze pożegnać, zanim zatrzasnęłam drzwi z hukiem. Zdziwiona blondynka zwróciła w moją stronę wzrok.

– Czemu tak ją potraktowałaś?

– Proszę nie zaczynaj znów tego tematu. Już kiedyś ci to tłumaczyłam – odpowiedziałam jej, idąc szybkim krokiem wzdłuż ulicy.

– Ona się o ciebie troszczy – powiedziała spokojnie. O mało nie wpadłam w latarnię stojącą przede mną. Zatrzymałam się na środku chodnika i zaśmiałam się krótko.

– Nie mów mi tylko, że wierzysz w "jej dobre chęci" – Dotarłyśmy wreszcie na przystanek. Wyciągnęłam dłoń w stronę ulicy i machnęłam nią w powietrzu.

– Elisa powinnaś docenić to co masz – odparła smutno. Otworzyłam usta z zamiarem przekonania jej, że nie powiedziałam tego celowo, ale przerwał mi przyjazd autobusu.

– Witam w imieniu załogi Błędnego Rycerza, nadzwyczajnego środka transportu dla czarownic i czarodziejów zagubionych w świecie mugoli. Wystarczy machnąć ręką, która ma moc i wejść do środka, a zawieziemy panie, dokąd panie sobie zażyczą. Nazywam się Stan Shunpike Junior i tej nocy będę pań przewodnikiem – powiedział bez zająknięcia konduktor pojazdu – Gdzie panie chcą dotrzeć?

– Do Gospody Pod Wisielcem – odparłam. Mężczyzna spojrzał się na mnie zdziwiony.

– Mogła by pani powtórzyć, bo chyba źle zrozumiałem.

– Chciałabym, żeby pan zawiózł nas do Gospody Pod Wisielcem – powtórzyłam grzecznie, a potem weszłam do środka i razem z Kassi zajęłyśmy miejsce.

– Posłuchaj – szepnęłam do niej – Ja po prostu traktuję ją, tak jak ona na to zasłużyła i nie mam zamiaru zmieniać mojego postępowania na razie. Postaw się w mojej sytuacji. – Westchnęłam cicho.

– Może masz trochę racji, ale czemu nie dasz jej drugiej szansy? – odszepnęła.

– Dałam jej już ich za dużo. Nie uważasz? – odparłam patrząc się w szybę.

Po dwudziestu minutach dotarłyśmy na miejsce. Wyszłyśmy z Błędnego Rycerza i skierowałyśmy się do pubu. Było to dosyć nieciekawe miejsce. Zbierali się tu miejscowi pijacy i opryszki. Wyciągnęłam z torby peleryny i podałam jedną nastolatce.

– Załóżmy je teraz. Nie ściągaj kaptura. Nikt nie może nas rozpoznać. Nie skończyłoby się to dla nas za dobrze – Przytaknęła i założyła ją na siebie. Chwilę później weszłyśmy do "ekskluzywnego lokalu". Podeszłam do barmana i zamówiłam dla nas sherry. Po chwili dostałyśmy alkohol. Zapłaciłam i ruszyłam z gracją do stolika w kącie. Usiadłam naprzeciw Kassi, która już zajęła nam wcześniej miejsce i szepnęłam:

– Zachowuj się naturalnie. Pamiętaj co ci mówiłam.

– Dobrze – odparła.

Pociągnęłam łyk trunku. Zauważyłam że pod lampką, z której piłam znajdował się liścik. Wyciągnęłam go dyskretnie i przeczytałam szybko.

Jest na zapleczu. Trzy razy zastukać różdżką.

Podałam go dziewczynie, wzięła list do ręki i po cichu go przeczytała.

– Idziemy? – spytała. Zawahałam się. Skąd barman wiedział, kogo szukamy? A jeśli to jakaś pomyłka albo co gorsza... pułapka. Z drugiej strony, jeśli już jesteśmy tutaj, to po co wyjść bez niewiedzy? Przyjaciółka widziała moje niezdecydowanie w oczach. – Nie rezygnujmy. Jesteśmy już tak blisko...

Skinęłam głową nie do końca świadoma swojej decyzji. Wstałyśmy z miejsc i podeszłyśmy do drzwi prowadzących na zaplecze. Zastukałam różdżką trzy razy i weszłam do środka. W pomieszczeniu było całkowicie ciemno. Wejście zamknęło się za nami z hukiem. Poczułam, że ktoś ściska mnie mocno za rękę. Domyśliłam się, że to moja towarzyszka. Odpowiedziałam jej uspokajającym uściskiem dłoni. Starałam się zachować zimną krew.

– Lumos Maxima – wyszeptałam i machnęłam różdżką. Ujrzałam duże pomieszczenie z kominkiem, drewnianym stołem z kilkunastoma starymi krzesłami. Siedziały na nich zakapturzone postacie w złotych maskach. Ktoś zapalił palenisko.

– Usiądźcie – usłyszałam władczy głos mężczyzny siedzącego u szczytu stołu.

– Postoimy – odparła trochę niepewnie moja towarzyszka. Usłyszałam głośny śmiech.

– Jesteś odważna – oznajmił. Po chwili dodał: – Tak samo jak twoja matka.

– Wiesz coś o mojej mamie? – zareagowała szybko.

– Nie tylko o niej, ale także twoim ojcu – Wiedziałam, że trafił w jej czuły punkt – Ja wiem wszystko o wszystkich. Usiądź to opowiem ci więcej

Blondynka niepewnie skierowała się do krzesła.

– Kazałeś nam tu przyjść, żeby opowiedzieć jakieś bajeczki o  rodzicach Kassi ? – zwróciłam się do niego i ściągnęłam kaptur. Poczułam, że wzrok wszystkich zebranych spoczął na mnie.

– Dlaczego pokazałaś nam swoją twarz? – spytał.

– A co to zmienia. Przecież i tak wiecie, kim jesteśmy – powiedziałam pewnie.

– Jak się tego domyśliłaś? – Widać, że go zaciekawiłam.

– Z tego, co widzę, nie wysłałbyś listów z prośbą o spotkanie do osób, których nie znasz – Usiadłam na krześle koło Kassi.

– Bystra jesteś, Elisabeth

Zignorowałam jego "komplement".

– Dlaczego kazałeś nam przyjść tutaj? – zapytała moja przyjaciółka.

– Mam do was pewien interes – powiedział nieznajomy, powoli odsłaniając twarz. Ujrzałam faceta po trzydziestce. Miał ciemne włosy za uszy, niebieskie oczy i zarost. Inni zrobili to samo. Byli to mężczyźni i kobiety w różnym wieku, poczynając od osiemnastu lat. Kass poruszyła się niespokojnie. – Chcemy, żebyście dla nas pracowały.

– A gdzie jest haczyk ? – spytała. Śmierciożerca uśmiechnął się chytrze.

– Dowiecie się wszystkiego w swoim czasie.

– Nie podoba mi się to – szepnęła do mnie towarzyszka.

– Powinniśmy się zbierać – oświadczyłam, wstając. Dziewczyna zrobiła to samo i skierowała się do wyjścia.

– Gdybyś miała szanse spotkać się z Alanem wykorzystałabyś ją? – zapytał. Zatrzymałam się wpół kroku.